Бир мусулмонни эҳтиёждан қутқарганинг учун буюк Аллоҳ сени мукофотлади.
Ҳазрат Али уйдан олти дирҳам олиб бозорга бордилар. Энди савдо қилаётган пайтда икки кишининг келишмай турганини кўрдилар. Бири қарзини қистар, иккинчиси бироз муҳлат беришини сўраб ялинарди. Олти дирҳамини уларга бериб тинчитган ҳазрат Али уйга бўш қайтишга мажбур бўлдилар:
ҲАЗРАТИ УМАР ҚУЁШГА ҚАРАГАН ЭДИ, ҚУЁШ СЎНДИ
Бир куни Ҳазрати Умар (р.а.) хирқасини ямар эди. Умарнинг елкаси очиқ қолганидан қуёш қаттиқ қиздирди. Бу иссиқдан Ҳазрати Умарнинг муборак қалби сиқилди. Умар қуёшга бирдан қараган эди, Аллоҳ амри ила қуёш ҳарорати, нури сўниб пасайди. Жаброил (а.с.) Расули Акрам (с.а.в.)га келиб:
ИБРАТЛИ ВОҚЕА
Бир куни Али ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳу қимматбаҳо совутини йўқотиб қўйди. Куфа бозорини айланиб юрганда уни бир зиммийнинг қўлида кўриб:
- Бу менинг совутим-ку. Фалон куни, фалон жойда туямдан тушиб қолибди,-деди.
- Йўқ, совут меники. Чунки менинг қўлимда турибди.
- Йўқ, меники. Бошқа гап йўқ, уни бировга сотма, ҳеч кимга берма.
- Келинг, яхшиси қозига борамиз,-деди шунда зиммий.
Фаришталар ювинтирган саҳоба
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг замонларида, ҳижрий 3-санада жарчи ҳаммани Уҳуд ғазотига чорлай бошлади. Ҳанзала розияллоҳу анҳу бу нидони эшитиб, дарҳол қурол-аслаҳаларини олиб, урушга тайёргарлик кўрди. У бу пайтда аёли билан бирга бўлиб, ҳали ғусл қилишга улгурмаган эди. Жарчининг чақириғи янграгач, кеч қолмаслик мақсадида ғусл ҳам қилмай ташқарига отилди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг бошчиликларида Уҳуд жангида иштирок этди. Жангда Ҳанзала розияллоҳу анҳу ўз ўлжасини излаётган оч бургутдек шиддат билан урушарди. Бир пайт кўзи Абу Суфёнга тушиб қолди ва у билан яккама якка олишди. Бир уриб, Абу Суфённи ерга йиқитади. Кейин Шаддод ибн Асвад дарҳол Абу Суфёнга ёрдам беришга келади ва қилич билан зарба бериб, Ҳанзала розияллоҳу анҳуни шаҳид этади.
САЛМОН ФОРСИЙ.Ҳақиқат изловчи (4-қисм)
Хандақ қазишда қаттиқ ишлаган одамлар орасидан Салмон ҳам муносиб ўрин эгаллаган эди. Расулуллоҳ ҳам чўқморни олиб, мусулмонлар билан биргаликда хандақ қаздилар. Бир пайт Салмон қазиётган жойдан катта тош чиқиб қолди. У кучли ва бақувват эди, чўқмори билан бир урса, анча-мунча тошни парчалаб юборишга қодир эди, аммо бу тош қаршисида ожиз қолди. Атрофидаги шерикларини чақириб, ҳар қанча уринишмасин, ҳеч наф бермади. Салмон Расулуллоҳнинг ҳузурларига бориб, хандақни бошқа томондан, яъни йўналишини ўзгартириб қазишга рухсат сўради. Пайғамбар Салмон билан бориб, ўша харсангни кўргач, чўқморларини қўлларига олдилар ва тош парчалари тегиб кетмаслиги учун саҳобаларига четроқ туришни буюрдилар. Сўнг Аллоҳнинг номини айтиб, муборак қўллари билан чўқморни тутган ҳолда, жидду жаҳд билан урдилар. Тош ёрилди. Тошнинг ёриқлари орасидан нур чиқиб кетди. Салмон розияллоҳу анҳу бу ҳақда: “Тошдан нур чиққанини кўрдим. Атрофни ёритиб юборди”, - деган эди. Расулуллоҳ такбир айтиб: “Менга форснинг калитлари берилди. Кисронинг шаҳарлари ва Ҳайранинг қасрлари менга қараб нур сочаяпди. Шак-шкбҳа йўқки, умматим улар устидан ғолиб бўлажак”, - дедилар.
САҲОБИЙЯНИНГ САБОТИ
Саҳобалар барча ҳолатларда йўлчи юлдузлардир. Улар фаришта бўлишмаган. Улар ҳам башар, гуноҳ қилишган. Биз каби гўшт ва сувдан иборат инсон бўлишган. Уларда ҳам нафс ва шайтон номли душмани бўлган.
САЛМОН ФОРСИЙ Ҳақиқат изловчи (3-қисм)
Расулуллоҳ маслаҳат учун асҳобларини тўпладилар. Мадинани ҳимоя қилиш керак. Аммо қандай қилиб? Мана шу пайт Пайғамбаримиз олдиларига баланд бўйли, сочлари қалин бир йигит келди. Бу йигитни Расулуллоҳ яхши кўрар ва ҳурмат қилар эдилар. Бу йигит Салмон Форсий эдилар. Салмон бир тепалик устига чиқиб, Мадина томонга синчиклаб назар ташлади. Қараса, Мадина ҳамма тарафдан қоя ва тоғлар билан ўралган, фақатгина унинг бир тарафи очиқ экан. Душман худди шу тарафдан ҳужум қилиши мумкин ва бу уларга қулай эди. Салмон Форсий ўз юрти, яъни Форсда жанг сирлари ва маҳоратларини пухта ўзлаштирган эди. Шу сабабли у Расулуллоҳга ҳали араб қавми билмаган ва кўрмаган бир режани ошкор этди. Бу режага кўра, Мадинанинг очиқ турган тарафига хандақ қазиш лозим эди. Агар мана шу ғазотда хандақ қазилиб, мушриклар йўлини тўсилмаганда, мусулмонлар тақдири нима билан якун топишини Аллоҳнинг ўзи билади.
САЛМОН ФОРСИЙ Ҳақиқат изловчи (2-қисм)
Расулуллоҳ ва мусулмонлар катта фалокат ёқасида қолдилар. Чунки Мадинага яқинлашиб келаётган душман қўшини сон ва тайёргарлик жиҳатидан мусулмонлардан бир неча баробар кўпроқлиги айнан билиниб турарди. Мусулмонларнинг тарвузлари қўлтиғидан тушиб, хаёлларини даҳшат қамраб олди. Қуръони карим бу ҳолатни қуйидагича тасвирлайди: “Ўшанда улар сизларнинг юқори томонингиздан ҳам, сизлардан қуйироқ томонидан ҳам (бостириб) келган эдилар. Ўшанда кўзлар тиниб, юраклар бўғзига тиқилиб қолган ва сизлар Аллоҳ ҳақида (турли ёмон) гумонлар қила бошлаган эдинглар” (Аҳзоб сураси, 10-оят).
САЛМОН ФОРСИЙ
Ҳақиқат изловчи
Бу қаҳрамонимиз Форс мамлакатидан келганига қарамай, бошқалардан кўра олдинроқ имон келтирди. Ислом дини мусулмонлар орасидан шундай бир тоифа кишиларни чиқардики, улар илм, имон ва динда барчага ибрат бўлдилар. Исломнинг улуғ мўъжизаларидан бири шундаки, у қайси юрт ёки ўлкага етиб борса, ўша юрт аҳлининг очилмай турган қобилиятларини юзага чиқарар эди. Натижада мусулмонларнинг олимлари, фалакиётчилари ва кашфиётчилари кўпая борди. Бу олимлар ўзларининг илм ва кашфиётлари билан бутун дунёни ҳайратга сола бошлади. Улар турли жой ва ватанга мансуб бўлишса-да, динлари бир эди.
МУСЪАБ ИБН УМАЙР Исломнинг аввалги элчиси (7-қисм)
Ҳа... Мусъаб байроқ билан ерга йиқилди. Шаҳодат гавҳари ва шуҳадолар юлдузи ерга қулади. Фидолик ва имон жангида катта жасорат кўрсатганидан кейин ерга қулади. Агар ўзи ўлдирилса, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳимоясиз қолади, кейин у зотни мушриклар қатл қилишлари учун йўл очилади деб, қаттиқ хавсираган эди.