Бир куни телефоним жиринглаб қолди,  унга жавобан, лаббай десам, ҳорғин овозда бир аёл киши салом бериб, сўнг ўзини таништирди. Биз масжид аъзолари билан ярим йил муқаддам беморларнинг ҳолидан хабар олиш асносида ўша аёлни ҳам зиёрат қилган эдик.

Ўшанда олиб борган совғаларимизни кўриб,  буларни менданда аҳволи оғир беморларга улашсангиз хурсанд бўлардим, деган эди.Ошқозон раки касалига учрагани, жарроҳлик амалиёти ўтказилиб, ошқозонининг бир қисми олиб ташланганини айтди. Келин базур гапирарди. Ҳа, танидим, ўзим хонадонинзга бораман, дедим. Бориб не кўз билан кўрайки, олти ой олдин суҳбат қилган келиндан асар ҳам қолмаган экан.

Ҳол-аҳвол сўрадим. Келин, онам ёлғиз ўзи мени ҳеч кимдан кам қилмасдан катта қилиб, турмушга узатди. Турмушим гўзал бўлди, иккита фарзандим бор, ёшим энди ўттиздан ошди.  Бу дардга чалинганимдан кейин онамникига келдим, тўрт йилдан бери  ёлғиз онамни қармоғидаман. Онамнинг топгани мени дори-дармонимга кетаяпти. Болаларим эса отаси билан. Турмуш ўртоғим бошида хабар олиб турарди, ҳозир 3-4 ойда ҳам бир келмай қўйди. Кўчамиздан ўтса ҳам бир-бор ҳолинг қандай деб сўрамайди. Эримнинг хатоларини кечирганман, унинг ҳаққига доим дуодаман, болаларимга бош бўлсин дейман, деди. Эри ҳақида чиройли сўзлар гапирди. Мени ҳайрон қолдирган нарса, ҳозирги замонамизда ҳам шундай кечиримли, сабрли, оқибатли аёлларнинг борлиги бўлди. Албатта, бир оғиз бўлса ҳам ширин сўз қалбнинг жароҳатига малҳам бўлади. Кишининг кўнглини кўтаради. Кечириш эса ғазаб ва ёманликни ювиб ташлаб, ўрнига муҳаббат ва дўстлик фазилатини солади.

Келин сўзини давом эттириб, мен Аллоҳниниг иродаси билан вафот этсам, “йигирма-қирқ-йил” деган маросимларимни қилмасликни онамга тушунтира олмаяпман ёки онамга бу ишларни қилмасликни васият қилсаммикин? Домла, сиз онамга бу маросимлар динимизда йўқ эканлигини, улар бидъат эканлигини тушунтирсангиз, нотўғри гапираётган бўлсам Аллоҳим гуноҳларимни кечирсин, деди. Бу сўзларни эшитиб яна ҳам таажжуб ошди. Волидаи муҳтарама - оналарига тасалли бериб, сабр тиладим ва бу маросимлардан кўра набираларининг таьлим тарбияси, истиқболи учун қилинган ҳар-бир амалида қизининг хурсанд ва шоду-хандон бўлиши, Аллоҳ таоло ҳам рози бўлишни тушунтирдим. Синглимизга чиройли сабр тилаб, бу кечиримлилиги фазилат эканлигини айтиб, ҳаққига дуо қилдим. Азизлар, халқимизда “Беайб Парвордигор” деган ҳикмат бор. Инсон хатодан холи эмас. Одамлар бир-бирларининг хатоларини кечириши уларнинг олийжаноб хулқ эгаси эканидан далолат беради. Кечириш қалбларимизни гина-кудратлардан, хафагарчилик ва озорлардан сақлайди.

Робия ал-Адавийя раҳматуллоҳи алайҳо вафотлари яқинлашгач Ҳасан Басрий ва шогирдларига  шундай васият қилган  эканлар: “Авф қилишда иккиланманг, ўзингиздан бошқа ҳаммани кечиринг, лекин ўз нафсингизни асло кечирманг. Зеро, у асл душманингиздир! Ҳаммани кечиринг! Зеро, комил инсон бошқаларнинг дўзахда азобланишига сабабчи бўлишига асло рози бўлмайди”.

Кўриниб турибдики, кечиримлиликнинг фазилати катта экан. Катталар бу борада фарзандларимизга ўрнак бўлайлик. Биз бир-биримизни авф этсак, келгуси фарзандларимиз ҳам бир-бирларини кечирадилар. Шу орқали яқинлик бардавом этади.

Абдулҳамид НОРБЕКОВ - Каттақўрғон шаҳри “Машраб” жоме масжиди имом-хатиби