"Менким, Аллоҳ Расулининг халифаси Абу Бакр Сиддиқ давлат хазинасидан мен учун ажратилган маошларни олишга ҳаё қилдим. Умуман ишлатмадим. Чунки менинг мақомим таблиғни (дину диёнатга, ҳидоятга одамларни даъват этиш ишларини) ҳеч кандай эвазсиз, мутлақ Аллоҳ розилиги учун бажариб келган Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг табаррук мақомлари эди. Бутунлай ўзимнинг меҳнатим билан яшадим. Ўзимдан кейинги халифага таслим этиш учун барча маошимни шу қутига йиғиб қўйдим. Давлатимиз хазинасига топширилсин..."

Бу гапларни ўқиган янги халифа ҳазрат Умар розияллоҳу анҳу ичидан тўлиб келган йиғидан ўзини тўса олмай ерга ўтириб қолди. Кейин яқиндагина бу фоний дунёни тарк қилган қиёматли дўсти, диндоши ҳазрат Абу Бакрга хаёлан мурожаат этиб "Қандай буюк инсонсан, эй Абу Бакр! Ҳаётлигингда сендан ўзиб кетишимга ҳеч қандай имконият бермасдинг. Вафотингдан кейин ҳам бунга фурсат қолдирмабсан. Қандай буюксан, эй Абу Бакр!" деб кўз ёшларини артди. Ўзи бизни ислоҳ қилсин!

"Ашараи мубашшара"дан.

Хайруллоҳ домла Саттаров, Самарқанд вилояти бош имом-хатиби ўринбосари