To‘rt yarim yoshdagi o‘g‘limizning sho‘xliklari uchun unga ko‘p tanbeh berardik. Bir kuni unga tanbehlarimiz kor qilmagach, erim chidolmasdan burchakda oyoqda turish jazosini berdi. O‘g‘lim indamay qabul qildi.

Lekin unchalik xursand emasdi. Bir qancha vaqt o‘tib, o‘g‘lim:

• Men uydan qochib ketaman, - dedi.

Uning qaroridan taajjublandim va juda jahlim chiqdi.

• Shunaqami?-deb baqirdim. Ammo uning yuziga boqqanimda farishtadek beg‘ubor bolajonim ma’sumgina boqib turar hamda xafa edi...

Yuragim ezildi. Xuddi shu so‘zlarni bolaligimda men ham aytganimni, o‘shanda o‘zimni juda yolg‘iz his etganimni va hech kim meni yaxshi ko‘rmasligi haqidagi o‘ylaganimni esladim. Aslida, bu so‘zlar bilan o‘g‘lim juda ko‘p narsalarni aytardi menga. Ichdan ingragan ovoz eshitildi menga: “Menga befarq bo‘lmang, iltimos. E’tibor bering, men ham kerakliman. Mendan mehringizni ayamang va yaxshi ko‘rishingizni isbotlang”.

- Mayli uydan qochishing mumkin, - deya pichirladim yoniga borib. Kiyimlarini yig‘ishtirayotib: “Ha, pijamalaring ham kerak bo‘ladi, paltoying ham...”, dedim. Hamma kiyimlarini sumkaga soldim va sumkani ko‘cha eshigining yoniga qo‘ydim.

- Xo‘p, uydan qochishni xohlayotganingga aminmisan?

- Ha, ammo siz qayoqqa ketyapsiz?

- Agar sen uydan qochayotgan bo‘lsang, oying ham sen bilan ketadi. Chunki sening yolg‘iz qolishingni xohlamayman. Seni judayam yaxshi ko‘raman, o‘g‘lim.

Gaplasharkanmiz beixtiyor quchoqlashayotgandik.

• Nega men bilan ketmoqchisiz?

Miltillab turgan ko‘zlariga qarab javob berdim:

- Chunki seni yaxshi ko‘raman, sen ketsang, mening hayotim ostin-ustun bo‘ladi. Shuning uchun ham sen ketsang, men ham ketaman.

- Dadam ham ketadilarmi?

- Yo‘q, dadang ukalaring bilan qolishi kerak. Biz bu yerda bo‘lmaganimizda, ishlashi va ukalaringga qarab qolishi zarur.

-Mushugimiz ham biz bilan ketadimi?

-Yo‘q, u ham shu yerda qoladi.

O‘g‘lim biroz o‘ylanib:

- Oyijon, biz ham qolishimiz mumkinmi? - dedi.

- Ha, qola olamiz.

- Oyijon...

- Ha, o‘g‘lim?

- Sizni yaxshi ko‘raman.

- Men ham seni yaxshi ko‘raman, bolajonim. Qani kelaqol, makkajo‘xori qovuramiz. Menga yordam berasanmi?

- Albatta!..

O‘shanda onalikning muhim vazifalaridan biri – bolaning ishonchini va hurmatini qozonishga yordam berish kerak ekanligini tushundim. Uni bag‘rimga bosishim kerakligini va mendan chinakamiga mehr kutayotganini bilardim. Ona bo‘lib bolalarimni yaxshi ko‘rishni va ularning men uchun juda bebaho ne’mat, Allohimning lutfi ekanini ko‘rsatish fursatini yo‘qotmasligim kerakligini o‘rgandim.